Rozdział XLIX

Spędziłam w Krakowie dość sporo czasu , nawet nie liczyłam. Może nawet parę miesięcy , pojęcia nie mam.  Samoloty się opóźniły , z warunków pogodowych i reszta ekipy nie mogła przyjechać.  W polskim obozie spodobało mi się. Dobrze się z nimi dogadywałam , było naprawdę fajnie. Co wieczór były ogniska i opowieści , takiej starej heroski , mojej siostry. Miała na imię Maria i pamiętała wojnę. Pięknie opowiadała o legionach herosów walczących w tym kraju. Był też pan Jan , który był jej mężem i mężem Marii , był jedynym żyjącym dzieckiem Wielkiej Trójki jeszcze sprzed Przysięgi.  Jan był też dyrektorem obozu a pani Maria kucharką , ale  gotowała jedynie w weekendy oraz w święta. Tak  to , posiłki sporządzały nimfy. Nie miały zbyt wielkiego talentu , kończyło się grą pokera i jedzenia pizzy w domku wychowanków Hermesa.

Najbardziej zdziwiona byłam tym jak tam było… luźno.  Czuć było fajną atmosferą , zapominałam tam o problemach a nocne opowieści Marii i Jana były wspaniałe. Nawet , ci obozowi idioci słuchali z szeroko otwartą buziom. Jednak… zawsze wydawało mi się że Polacy są wielkimi patriotami , a… wśród niektórych zauważyłam , że wieczorami razem z resztą śpiewali piosenki o tematyce mitologicznej oraz z domieszką patriotyzmu. No i wieczorem , wszystko fajnie , wielcy Polacy ale potem... jakby to nikło. A jak oglądanie telewizora w stołówce tylko powiększało to uczucie. 

Po pewnym czasie przyjechał nie kto inny jak Phil. Mogłam się domyśleć , że będzie jednym  z moich towarzyszy. 

- Adara.- powiedziała Wiktoria , jedna z córek Afrodyty. Przypominała nieco Silene. – To jest Filip Wilk?

-Moja sława , mnie wyprzedza , prawda?- zaśmiał się Phil , stojąc za mną. Zdenerwowała mnie reakcja Wiktorii  , bo tak samo zareagowali na mnie. Gdy myśleli że nie widzę , wskazywali na mnie palcem i coś mówili. Jakby myśleli że nie słyszę. Jakiś chłoptaś , uznał że to co o mnie mówią bo ‘gołym okiem widać , że jestem silna w gębie ale zdziwił by się jakbym umiała się zamachnąć mieczem’. Wiktoria mówiła że przed moim przyjazdem wszyscy mówili tylko o tym. Identycznie było z Philem , tyle że wszystkie laski gadały o nim 24h.

-Idź sprawdź , czy cię nie ma gdzie indziej.- warknęłam , odwracając się.

-Niby półkrwi a taka nie wychowana- zakpił.- No , Adarciu , pokaż że jesteś herosem.

-Ja w przeciwieństwie do ciebie , nie muszę nic udowadniać.

-O , zaczynasz pokazywać swoją dominację?

-Wcale nie jestem dominująca!- zaprzeczyłam. I miałam rację. Co prawda lubiłam wiedzieć co się dzieję , ale nie dominować. Nienawidziłam przewodzić na misjach.  

-No w ogóle tego , teraz nie pokazujesz.

-Ja przynajmniej mam co w sobie oprócz próżności!

-Przesadzasz , mała.

-Nie jestem mała!

- To udowodnij!

-Ja?! Poszłam za tobą do…- opamiętałam się w porę- jesteś głupi!

-A ty naiwna!

Miał rację. Byłam naiwna. Inaczej bym tyle dla niego nie zrobiła.

-A ty…

-Ej , nie kłóćcie się.- poprosiła Wiktoria.

-Cicho bądź!- zawołałam wraz z Philem.

 -Zawsze wszystko niszczysz!- zawołał Phil , do mnie- Miałem świetny humor a ty…

-Ja wszystko niszczę!?

-Nie udawaj głupszej niż jesteś , chociaż ty ponoć nic nie musisz udawać.

-Osz ty… - popchnęłam , go ale on zrobił zaledwie jeden krok do tyłu i się zaśmiał

- Patrzcie! To jest najzdolniejsza amerykańska heroska , a nie umie nawet porządnie pchnąć!

-Ty głupi…- wyciągnęłam miecz , ale Wiktoria coś krzyknęła i mi go odebrała.

-Uspokójcie się- poprosiła- to nie ma sensu.

Oboje ją zignorowaliśmy.

-Ja nie umiem walczyć? Ja?- syknęłam- A kto wygrał w turnieju łucznictwa , Wilcox? Pokonałam dzieci Apolla , w tym ciebie!  To chyba coś mówi o moich zdolnościach.

-Chyba łóżkowych.

-Co proszę!?- zawołałam gdy pierwszy szok minął.

-Naprawdę , ogarnijcie się.- wtrąciła się ponownie Wiktoria , bez powodzenia.

-To co umiem , dostałam tylko przez swoja własną ciężką pracę i trening! Nikt mi w niczym nie pomagał.

-Tak , tak , na pewno.

-Po prostu , masz  za duże ego , aby stwierdzić że dziewczyna jest od ciebie lepsza!

-Ja mam ego?

-No oczywiście! Jesteś skończonym debilem , Phil!

-Mówisz tak bo mi zazdrościsz.

-Czego?

-Tego.- wskazała na siebie.- Zawsze byłem inteligentniejszy od ciebie i bardziej niezależny. Ty dążyłaś do niezależności , ale zawsze ktoś musiał ci pomóc. Ja sobie sam dawałem radę. A mała Dara jest za naiwna na to wszystko.

Chciał mi dopiec. I mu się udało. Patrzyłam na niego przez parę sekund.

-Nienawidzę cię.- wyszeptałam. Nie był wart nic

***

Pewnego dnia postanowiłam zwiedzić cały Kraków. Zapowiedziałam że wrócę za kilka dni i wprowadziłam się do hotelu.

***

-Mówię przecież że otwarte!- zawołałam lekko zdenerwowana. Trzy razy mówiłam że otwarte ale gość nie  wszedł , więc otworzyłam drzwi i natychmiast pożałowałam. Stał w nich Phil.- A ty tu czego?

-Mam sprawę , Black.- powiedział wchodząc i siadając na moim łóżku

-Ktoś ci pozwolił wejść?

-Mam sprawę- powtórzył. –Bardzo dla mnie ważną.

-A co mnie to obchodzi?- syknęłam , kładąc ręce na piersi.

-Potrzebuję cię , Ad.- uśmiechał się , a ja prychnęłam.- Wiesz , że jesteśmy na mojej ziemi?  Nie musisz odpowiadać , ja wszystko wiem.

-Och tak , przecież jesteś tak inteligentny.- odparłam sarkastycznie.

-No wiem. - wzruszył ramionami- tak więc , potrzebuje twojej ślicznej twarzyczki w moim domu. Moja rodzina , strasznie chcę cię poznać. Nie odmówisz mi prawda?

-Mam udawać twoją dziewczynę?- zapytałam tępo. Następnie ogarnęła mnie wściekłość- Ty masz Cassandrę ! Wynoś się stąd , już!

-Spokojnie.- ten poczuł najwyraźniej rozbawienie , widząc moją złość- Cassandra to stara historia…

-Słucham? Byłeś z nią tydzień!

-No widzisz . Teraz potrzebuję ciebie. Spoko , pójdziesz tam , parę razy się uśmiechniesz i będzie fajnie.

Prychnęłam.

-Słuchaj.- On wstał i spojrzał na mnie z góry- To dla mnie ważne , nie musisz udawać dziewczyny tylko przyjaciółkę. Proszę cię.

Spojrzał na mnie z prośbą w oczach i pogłaskał po policzku.  

Wymiękłam.

-No dobrze.- wymamrotałam  - pójdę.

-Świetnie , dzięki mała.- ucałował mnie w czoło i sobie poszedł. Mała? Ja!? On mnie traktował jak dziecko , młodszą siostrę a nie dojrzałą dziewczynę. A ja głupia , mu uległam.

***

-Może opowiesz mi o swojej rodzince , hmm?- zaproponowałam gdy jechałam z nim samochodem. Co prawda miał zaledwie 17 lat , ale w Stanach miał już prawo i tu jeździł normalnie swoim oplem od Apolla. 

-No cóż. Mam dziadka , prababcie , wujka , dwóch kuzynów…

-Dokładniej.-poprosiłam.

-Mój dziadek miał dwójkę dzieci – moją matkę i wujka Daniela. Wujek ma dwóch synów , Artura i Adama. Adam jest wikarym…

-Kim?- zapytałam tępo.- Wikarym?

-Zastępcą proboszcza w parafii.

-Nie , chodzi o to! Twoja rodzina , nie wierzy w bogów?- kiwnął głową , potakując. Zrobiłam wielkie oczy. Jak on sobie wyobrażał moją wizytę w jego domu?!- To oni co myślą , o twoim tacie?

-Nic , nie myślą.- uciął temat.- Artur ma jakieś wysokie stanowisko , mieszka w Warszawie w jakimś apartamencie ale , ciągle tu przyjeżdża. Ma narzeczoną , Sarę która jest w ciąży , za miesiąc poród. Wiesz , typowe mieszczuchy , nic więcej.   Mam też paru dalszych kuzynów , chyba spotkasz Dawida , ale nie obiecuje.

-Ty masz jakąś kobietę w rodzinie?- zapytałam- Oprócz matki.

- Aha i jeszcze prababcia Eliza , ona jest podobna do Marii z obozu.- przypomniał sobie.

-Super.- spojrzałam za okno- Świetnie. A oni myślą że ja kim jestem?

-Ojciec jest amerykańskim żołnierzem , a matka  zaginęła dlatego wychowujesz się w Obozie. 

 -Świetnie -odparłam gdy Phil zaparkował.

------

następny rozdział pojawi sie na przełomie sierpnia i września