Rozdział XXXVIII- wyjaśniamy sobie następny sekret mojego życia-

Siedziałam sobie na schodkach piątki słuchając muzyki.

-ADARA!- nagle ktoś mną potrząsnął . Z ucha wypadła mi słuchawka.

-He?- zapytałam się zdziwiona . Koło mnie usiadła Silena.

-Wbijasz z nami do pizzerii?- zapytała wesoło.

-Okej- powiedziałam tak szybko że aż sama się zdziwiłam.-Kiedy?

-Teraz. Ruchy , misiek!

***

Byłam ja , Silena , Percy , Nina , Peter ,  Charles i Phil. Zamówiliśmy dwie mega pizze. Nie było tylko Annabeth ale ona na pewien czas wyjechała do ojca , a Clarisse to dlatego bo moja siostra ma za duże ego. 

-Idziemy do parku , zrobić jakieś fotki?- zapytała Silena.

-A wzięłaś aparat?- zapytała się Annabeth , kierując pytanie do mnie.

Pogrzebałam w torbie. Był tam zmniejszony łuk , telefon , bluza i aparat fotograficzny.

-Mam.- zaczęliśmy się zbierać do wyjścia , a w tedy podeszła kelnerka i podała nam rachunek. Ja zaczęłam włączać aparat , i jak uniosłam głowę , to wszyscy w najlepsze ze sobą gadali-A ten rachunek to dla kogo? Ja mam tylko piątkę.

Szybko okazało się że jestem jedną z najbogatszych osób w moim towarzystwie.  Phil , od dostania rachunku , nic nie mówił. W końcu wstał i podszedł do kasy. Zaczął coś tam mówić. Skończyło się tym że nie musieliśmy za nic płacić. Szybko się domyśliłam. Phil wspomniał o matce…

***

No cóż… mieliśmy sobie spokojnie iść do parku i porobić kilka ślicznych fotek… no i najpierw tak było.  Możecie spojrzeć bo wrzuciłam je do Albumu.  Ale… siódemka herosów w jednym parku publicznym.  Zaatakowało nas kilka potworów: hydra  i jeszcze jakieś dwie wężowe kobiety.

Hydrą zajęli się chłopcy. Nina i Silena walczyli z jedna z węży , a ja z następną. Philowi rzuciłam swój łuk a ja zaczęłam walczyć moim  mieczem.  Zrobiła mi długą podłużną bliznę na ramieniu. Miała jakiś jad na ostrzu, bo poczułam straszny ból , jakby mnie ktoś przypalał. Ale to na pewno nie było trujące.. zamachnęłam się , chcąc jej odciąć rękę , jednak mi się nie udało.   Nagle , ktoś trafił w moją prawą nogę strzałą. Nie miałam żadnych ochronników. Wyobraźcie to sobie- prosto w łydkę. Upadłam na ziemie i szybko wyjęłam ją z nogi. Oj polała się krew , polała… ale nawet na nią nie patrzyłam. Zresztą nie zdążyłam.  Ona na mnie skoczyła , i leżała na mnie , próbując poderżnąć mi gardło. Kopnęłam ją , lewą nogą  w brzuch , po czym chwiejnie wstałam.

-Adara!- usłyszałam moje imię . W głosie Phila był strach. Wówczas , koło mojego ucha , przeleciała strzała. Ale to nie była moja strzała , więc nie wypuścił ją Phil. To była piękna srebrna strzała. Utknęła prosto w  tchawicy mojego wroga.

Po chwili Nina , wbiła swój długi miecz w  brzuch innej , a Hydra padła  pod ogniem. Odwróciłam się i zobaczyłam jak z daleka jakaś dwunastoletnia ruda dziewczyna przemienia się w około dwudziestolatkę. Poznałam ją. To była Artemida.

***

-Mieliśmy jej nic nie mówić!- wydarł się Ares , jak byliśmy w piątce. Ja siedziałam na swoim łóżku , oddychając ciężko. Nade  mną stała Artemida i ojciec kłócąc się.

-Ale ja już tak nie umiem! Ty możesz ją widywać gdy tylko chcesz , ja nie!- zawołała ruda

-Sama {CENZURA} mówiłaś że nie umiesz jej pokochać , więc tu teraz nie pieprz głupot!

-Wyjaśnicie o co chodzi?- zapytałam spokojnie (chyba tylko ja tak uważałam).

-A tobie kto się pozwalał odzywać , co !?- warknął Ares.

-Nie mów taki tonem do…- wściekła się Art.

-No , no mów , skarbie- ojciec uśmiechnął się niczym szaleniec- powiedz z czystym sumieniem , suko kim ona dla ciebie jest!?

Spojrzałam na rudą. Ona pustym wpatrywała się w Aresa i było widać łzy.

-No… no powiedz coś!- wrzasnęłam wstając.

Ona nic nie odpowiedziała.

-Jak ją pierwszy raz , powiedziałaś że spróbujesz- powiedział drżącym głosem Ares- wzięłaś ja do siebie i polowałaś. Ale okazało się że nie umiesz tego dziecka pokochać , więc ja ją wziąłem. Potem ty ją wsadziłaś do tego drzewa i usunęłaś pamięć. Ona tam mogła zamarznąć , rozumiesz to , idiotko!? Gdybym nie ja nakierował tą dwójkę herosów , to ona by tam zdechła jak jeleń.  Przez ciebie.

-Dobrze wiesz że inaczej nie mogłam!

-Co to za matka , która nie kocha własnej córki!?

-Kim ona jest dla mnie!?- zapytałam-Ojcze powiedz!

On się ponownie uśmiechnął.

-Ty powiesz czy ja?- zapytał szyderczo. Artemida spojrzała w bok.  A ojciec  na mnie- Adaro , poznaj matkę.