Rozdział XXV

Obudziły mnie jasne promie słońca , padające prosto na mnie. Gdy otworzyłam oczy , zobaczyłam złota pościel… zaraz. ZŁOTĄ?!

Usiadłam gwałtownie na łóżku , widząc kajutę. Bogatą kajutę. Mniej więcej równo z moim gwałtowny ruchem , poczułam jak ktoś zakrywa mi usta dłonią.

Nie drgnęłam. Pamiętam jak kiedyś  Millie tak zrobiła. Wraz z ruchem głowy , straciła ją. Wróg przyłożył ostry nóż koło jej głowy , a ruch Milli był zbyt gwałtowny i szybki. A była tylko niedoświadczona jedenastolatką.

Ten ktoś kucał , poznałam po cieniu. Zauważyłam też , że owy ktoś  , wstaje aby pokazać mi swoją twarz. Zamknęłam oczy , wiedząc że ktoś , zaraz ponownie kucnie.

-Jeśli mi ufasz- ja znałam ten głos… Otworzyłam oczy i wydałam z siebie dźwięk który przypominał ‘’Yułk’’- to nie krzycz.

I opuścił dłoń.

Przede mną kucał Luke.

Nie krzyczałam. To nie miało sensu. Byłam na statku , najprawdopodobniej  Księżniczce Andromedzie . Tu byli jego sami poplecznicy , walka nie miałaby sensu. I jeszcze był jeden szczegół; z kim jak z kim , ale z walka;  Ja- Luke… nie miałabym szans.

-Nie krzyczałaś- wyszeptał Luke. W jego głosie była ulga i… euforia.

-Nie mogłabym – odpowiedziałam , siląc się aby się nie uśmiechnąć.

-Czyli że mi ufasz- zauważył chytrze

-Pff- prychnęłam- Debil.

Luke się zaśmiał. Spojrzałam w bok i zrobiłam dziubek , aby moja twarz została kamienna.

-Nic się nie zmieniłaś , misiu- zaśmiał się

-To miał być komplement?- zapytałam , patrząc na niego.

-Jasne że tak.- Miał takie piękne niebieskie oczy… ale… to nie był MÓJ Luke. On  nie był opalony. Był blady i miał wory pod oczami.

Nie wytrzymałam. Przytuliłam go. Tęskniłam i to tak choler nie…

Myślałam że chce mnie przekabacić na stronę tytanów. Musze przyznać że powolutku zaczął mnie przekonywać. Zachowanie Apolla , podczas zaproponowania mi misji oraz gwałt.

Stoczyłam z nim pogawędkę. Po co mnie porwał? On oczywiście się ze mną kłócił , że to nie było porwanie , trele morele bęc.

Zaproponował mi cos , co mnie powaliło. On chciał uciec… ze mną.

-Ja popieram bogów- wyszeptałam

-Będziemy neutralni- sprostował- uciekniemy , nie znajdą nas…

-Dlaczego chcesz uciec?- zapytałam

-Bo jeśli tego nie zrobię…

-To co?

Spojrzał na mnie ze smutkiem.

-Adaro… obiecuje że ci powiem , ale nie teraz… oni… wykorzystają mnie jak przedmiot… MUSZE uciec.

-Zaproponowałeś to Annabeth?- spytałam- Znaczy wspólną ucieczkę.

Zawahał się

-Ty jesteś inna. Cokolwiek zrobisz , nie będzie to oznaką litości. Tylko zaufania i wiary.

Chwycił moją dłoń

-Adaro ja cię…

-Nie- przerwałam mu- Proszę , Luke nie mów tego. . .

O n się uśmiechnął i lekko palcem chwycił mój podbródek , zmuszając mnie do spojrzenia mu prosto w oczy.

-Nie umiem zrozumieć głupoty Apolla- wyszeptał- jak można pozwolić odejść takiej dziewczynie jak ty.

-Przesadzasz- stwierdziłam- mam trudny charakter i miss piękności to nie jestem.

Znowu się zaśmiał

-Sądzisz tak bo się przyjaźnisz z Niną , jedną z najładniejszych dziewcząt w Obozie. Masz kompleksy.

-Wcale nie!

Przechylił lekko głowę w bok

-Więc jak?- zapytał

Patrzyłam się prosto w jego oczy… przypomniałam sobie walkę z Atlasem , podczas odbicia Annabeth i Artemidy.  To co mówił do Thalii… że jej decyzja jest dla niego ważna , bo inaczej ON posłuży się innym sposobem... a jeśli oni chcieli zabić go?

-Tak.

***

Siedzieliśmy w mojej kajucie. Obie popijaliśmy białe wino , leżąc na moim łóżku. Budziły się wspomnienia…

-Zawsze miałaś charakterek- powiedział Luke- Pamiętam jak miałaś dziewięć lat i uznałaś że nie mam z tobą szans w skakaniu na skakance.

Zaśmiałam się

..:WSPOMNIENIE:..

Pewien wysoki szesnastolatek z blond włosami oraz błękitnymi oczami stał z meczeniem i pokazywał , około dwudziestu pięciu dzieciakom pewien układ podczas walki na miecze.

Chłopcy i dziewczęta którzy patrzyli na ruchy swojego trenera siedzieli na trawie.

-A teraz podnosimy lekko łokieć i tak wykrzywiamy nadgarstek…

-Luke , Luke!- wołały dwie dziewięcioletnie dziewczynki , biegnąc w stronę Luke’a. Jedna z nich miała blond czuprynkę , biegła tuż za nieco wyższą szatynką która trzymała skakankę w dłoni. Obie trzymały się za dłonie , gdy wbiegały w tłum uczniów owego Luke’a. Tamci usuwali się w bok , aby nie zostać zdeptanym przez te dziewięciolatki . Wszyscy w Obozie znali Ninę i Adarę , które nie umiały usiedzieć w miejscu pięć minut.

-Ej , młode- Luke rzucił miecz w bok i  chwycił dziewczynki które na niego wpadły- ja mam lekcję.

-To zrób przerwę. Adara , słyszysz dzwonek?- spytała blondyneczka , przyjaciółki

-Tak. Bim bom bim bom bim bom, koniec lekcji!- zawołała Adara- Muszę ci skopać tyłek.

-To nie może chwile zaczekać?- zapytał nerwowo Luke

-Nie- odpowiedziały równocześnie. Chłopak westchnął ciężko i powiedział do swoich uczniów

-Idźcie do jedenastki – polecił im i wszyscy ruszyli w stronę tamtego domku. Sam Luke usiadł na kamieniu i oblał sobie twarz wodą. Był środek lata a to był jeden z tych cieplejszych dni. Było ponad 35 stopni. –To z czym mi skopiesz tyłek?

-Z tym- wskazałam mu na skakankę –Nie masz szans , założę się o dwie dychy.

Spojrzał na dziewczynkę wielkimi oczami. To o takie głupstwo zrezygnował z treningu? I po drugie…

 -Ty nie masz dwóch dych – przypomniał Adarze

-Ale ty masz- zauważyła Nina-A kasa jest nam potrzebna

-Adaruś , Ninka – Luke się nachylił do swojich małych przyjaciółek- Ja mam szesnaście lat. Nie będę skakał na skakance.

-Boisz się dziewięciolatki?- zapytała podchwytliwie brunetka- Luke się boi , Luke się boi!

-Nie boje się , ale jestem za stary na skakankę.

-No racja , już się garbisz i masz brodę.

-Adara!- upomniał ją Luke , po czym spojrzał na obie dziewczynki-Nie dacie mi spokoju?

-Nie.-zaprzeczyły. Luke westchnął i zgodził się ruchem głowy. Nikt by tam nie chciał żeby dwójka tych dziewczynek łaziła za kimś cały dzień i się z nim kłóciła.

-No to ja pierwsza- powiedziała Adara i przyszykowała się do skakania.

-Okej- zawołała Nina- Trzy , dwa , jeden … start!

Adara zaczęła skakać

-Trzydzieści cztery , trzydzieści pięć…- liczyła Nina

-Ała!- pisnęła Adara , potykając się o skakankę i upadając na ziemie.

-Nic ci nie jest?- zapytał Luke , kucając przy niej. Chuchnął jej na kolano i ją przytulił. Jednak Adara go odepchnęła i powiedziała

-Ja jestem twarda , nie boję się zrobić sobie bliznę. Teraz twoja kolej.

Luke wstał , zmierzwił Adarze włosy  i rozejrzał się czy ktoś się nie przypatruję im. Nie chciał się ośmieszyć aż tak przed całym Obozem. Nawet dla Adary i Niny.

-Start!- krzyknęła blondynka  i zaczęło wyliczać.

-Trzydzieści…- Mina obu dziewczynek zrzedła. A jeśli Luke wygra?

-Nie ze mną te numery- wymamrotała Adara i okrążyła szybko Luke’a. Gdy stała już za nim , szybkim ruchem pociągnęła lekko skakankę do siebie.

-Trzydzieści cztery… -mówiła Nina , gdy Luke , wywrócił się podobnie jak Adara krótko przed nim. Obie dziewczynki zaczęły skakać ze szczęścia i wołać

-Wygrałyśmy , wygrałyśmy!

-Oszukiwałyście.- powiedział szesnastolatek wstając- Obie.

-Luke , jak ci nie wstyd- powiedziała Ad , robiąc słodką minkę- Jak możesz oskarżać takie słodkie…

-Miłe…- dodała Nina

-Kochane…

-I niewinne dziewięciolatki , jak my- dokończyła blondi.

-A teraz , dawaj kasę- Adara natychmiast zmieniła swój ton , na stanowczy.

-Ja z wami zbankrutuje , wy małe oszustki- wymamrotał Luke , podając im zwitek banknotów.

..:KONIEC:..

-Nie rozumiem jak mogłyście mnie tak okłamać!- zawołał Luke , rzucając we mnie poduszką

-Sam się dałeś oszukać , dwóm małym dziewczynkom. – sprostowałam- Nie rozumiem , ja mogłeś nam dać te pieniądze.

-Łaziłybyście za mną póki bym wam nie dał!

Udałam że się zastanawiam

-Tak masz rację- stwierdziłam w końcu.- Ale ja na twoim miejscu bym dała lanie dzieciakowi.

-Nigdy bym na ciebie ręki nie podniósł. – powiedział Luke- A przynajmniej nie przy takiej błahostce.

-Taaa! Kłamiesz!- zawołałam.

Luke usiadł prosto i spojrzał na mnie zdziwiony

-Ja cię nigdy nie uderzyłem , chyba ze gdy mieliśmy pojedynek , ale tak to , to w życiu!

-A jak ci skleiłyśmy tą książkę?- zapytałam go- Jak miałyśmy osiem czy dziewięć lat? I oczywiście dostało się, tylko mnie i Nince! A to wymyślił Phil!

-Ta książka kosztowała ponad stówkę!- zawołał Luke- Jak mogłyście mi ją zniszczyć!

-Trzeba było iść z nami do tego lasu , a nie cały dzień tylko czytać i czytać , zamieniałeś się w syna Ateny!

-Wy mściwe małe łajzy. Nigdy tego nie zapomnę! Wy zawsze z Philem , byliście za mądrzy na swój wiek i za sprytni!

..:WSPOMNIENIE:..

-Luke , idź z nami- jęczała Adara, stojąc przy łóżku swojego przyjaciela

-Czytam , nie widzicie?-  odparł Luke , popijając kakao.

-To skończ.- jęknęła  Nina- Co się musi stać , żebyś odłożył tą głupią książkę?

-Nie wiem czy by się ruszył , żeby się w ogóle przebrać- Adara, założyła ręce na piersi.

-Nie przesadzajmy- oczy Luke’a były utkwione w książce- muszę się przebierać , myć itp…

Coś się pojawiło w głowie Adary i niby ‘’niechcący’’ szarpnęła ręką Luke’a w której trzymał kakao.

-Ej , młoda!- zawołał syn Hermesa , patrząc na swoją brudną koszulę. Wstał i wyciągnął z komody , nową. Zaczął się przebierać.

-Chodź!- zawołała Nina , siadając na łóżku kolegi. – Nie możesz czytać , masz dysleksję! My też mamy to wiemy , że się nie da czytać!

-Z wiekiem zacznie wam przechodzić – odparł Luke ubierając nową koszulę- Ciągle z wami spędzam czas a teraz chcę skończyć tą książkę.

Adara zsunęła się z łóżka Luke’a i podeszła do niego. Przytuliła przyjaciela w pasie

-Kiedy skończysz? Bez ciebie polowanie , to nie to samo.

-Misiu , -Luke  wziął Adarę na ręce i spojrzał jej w oczy- jak skończę tą książkę to obiecuję że pójdziemy do lasu. Ale teraz chcę sobie chwilę odpocząć od tych polowań i tak dalej.

-Ciebie nudzi , nasz towarzystwo?- spytała cicho Nina.

-Co?- zaśmiał się Luke , słysząc tą niedorzeczność. Spojrzał teraz na Ninę , a Adara położyła głowę na ramieniu przyjaciela- Nina , co ty gadasz? – Luke usiadł koło Niny i przygarniając ją do siebie ręką – Bardzo lubię wasze towarzystwo , ale chcę sobie przeczytać książkę i nic więcej. Skończę to gdzieś pójdziemy okej? Może na lody…

Córka Aresa i (jak w tedy myślano przyp.aut.) Demeter od razu ożyły z uśmiechem

-Lody?- zapytały równocześnie

-No , a teraz idźcie bo Timmy , wchodzi do labiryntu , chcę wiedzieć co dalej.

Nina pierwsza wybiegła , bo Adara przytuliła Luke’a , który ucałował ją w czoło.

Gdy obie były na zewnątrz stanęły w miejscu i utkwiły wzrok w sobie nawzajem.

-Czy on właśnie obiecał nam gruszki na wierzbie , aby się nas pozbyć?- zapytała Nina

-Tak właśnie zrobił- nagle znikąd pojawił się  Phil , podchodząc do dziewczynek

-Ktoś cię tu zapraszał , mendo?- syknęła Adara , w jego stronę.

-Nic do mnie nie mów , bo mnie jeszcze hivem zarazisz , żmijo.- odparł Phil

-Ty mały , ty…

-Może zamiast wydzierać pysk , byś mnie posłuchała?- zapytał Phil- Wiem co zrobić żeby Luke z wami poszedł.

***

-Idzie?- spytała cicho Adara

-Nie , rób to szybciej- powiedziała Nina , stojąc przy drzwiach jedenastki. W tym czasie Adara , sklejała kartki książki Luke’a. Każda strona do drugiej , aby nie było szans na otwarcie ich.

-Skończyłam- powiedziała Adara.

-Super , to uciekamy.

Gdy były przed domkiem , Adara się  zatrzymała

-Co jest?- zapytała cicho Nina

-Skleiły mi się palce!- pokazałam jej swój mały i serdeczny palec.

-To może pójdziemy do Phila?- zaproponowała Nina- to syn , Apolla  medyk , może coś poradzi,

-Przecież powiedział że mam się do niego , póki go nie przeproszę za to że  powiedziałam mu że jest największym debilem na świecie!

-To go przeprosisz.

-Nie!- oburzyła się- On mnie nazywa ciągle żmiją! Prędzej umrę niż przeproszę Phila!

-O co miałabyś go przepraszać?- przed obiema dziewczynkami stał Luke.

Adara schowała palce za siebie i spytała niewinnym głosem

-Gdzie idziesz?

-Do mojego domu wiec się przesuńcie , chcę odpocząć- odparł Luke

-Po co- zapytała szybko Nina. W końcu klej musiał chwile przeczekać

Luke zmarszczył brwi  i spojrzał na nie podejrzliwie

-Co wy kombinujecie?

-Nic.- powiedział równocześnie.

-Adara pokaż ręce – powiedział Luke. Ona pokazała lewą- Prawą też.

No i córka Aresa pokazała m swoje sklejone palce.

Luke zrobił wielkie oczy

-Na bogów , Adara , biegnij do szpitala , bo jak ci zaschnie ten klej , to będzie potrzebna operacja!

-To ja pójde z ną- powiedziała szybko blondyneczka , ale Luke , ja chwycił w pasie.- Kwiatek mi zwiędnął , nie wiem czemu , ty chodź ze mną , to mnie oświecisz. A ty Adara , idź że tam szybciej!

..:KONIEC:..

-Na bogów , jak ty się na nią wydarłeś- przypomniałam sobie- ona , biedna tak się rozpłakała. A później wpadasz do szpitala i awantura na cały Obóz , ja cię człowieku nie rozumiem!

-Ad- powiedział ostrzegawczo Luke- ty mi nawet tego nie przypominaj! Jak wy mogłyście mi to zrobić?!

-No normalnie , klejem- oświeciłam go

-Dobra , zmieńmy temat , nie chcę się kłócić- powiedział Luke- Ale świetnie pamiętam jak cię znalazłem z Thalią…

Wzięłam łyk wina i  wbiłam wzrok w koc

..:WSPOMNIENIE:..

-To ty rozpal ognisko , Thalia, ,  a ja się rozejrzę po okolicy-  powiedział wysoki czternastolatek , do dwunastolatki-Okej?

-Dobra , Luke- przytaknęła dziewczyna. Gdy Luke już miał iść , usłyszeli cichy jęk dochodzący z pnia drzewa. Chłopak od razu chwycił za miecz a dziewczyna dotknęła bransoletkę , która natychmiast zmieniła się w tarczę.-Co to było?

-Ciszej- wymamrotał Luke. On i ciemnowłosa Thalia , podeszli do pnia , w którym usłyszeli kolejny jęk.

-To ludzki głos- wyszeptała Thalia, a Luke pokiwał głową.

-Ja to zrobię- zadecydował i szybkim ruchem zdjął z pnia warstwę liści. Im oczom ukazała się dziura , w której leżała… mała dziewczynka. Miała długie lekko falowane ciemne włosy a jej srebrno szare oczy były przerażone. Miała około siedmiu sześciu lat. Widząc dwie obce twarze , dziewczynka chwyciła , leżący koło niej miecz i się zamachnęła. Jednak dziura była mała i dziewczynka  nie mała zbyt wielkiego pola do popisu.

-Nie chcemy cię skrzywdzić- powiedział Luke , chwytając miecz , ale dziewczynka  nie chciała im go oddać.- Spokojnie , nic ci nie zrobimy.

-To puść mój miecz!- zawołała . Luke tak zrobił. Wówczas dziewczynka się uspokoiła.

-Luke , patrz- wyszeptała Thalia pokazując na kilak drobiazgów leżących koło dziewczynki. Był to luk , ze strzałami oraz trzy buteleczki ambrozji. –To heroska.

-Jak się nazywasz?- zapytał Luke.

-Jestem Luke , syn Hermesa- powiedział łagodnie chłopak- A to córka Zeusa ,Thalia.

Dziewczyna się lekko uśmiechnęła.

-Wiesz kto jest twoją mamusią?- zapytała. Dziewczynka zaprzeczyła ruchem głowy- A tatuś?

-Ares- odparła brunetka. Thalia i Luke spojrzeli ku sobie.

-Powiesz jak masz na imię?- spytał ponownie Luke.

Dziewczynka zmarszczyła lekko brwi po czym powiedziała

-Nie wiem.

-Jak to nie wiesz?-zapytała Thalia

-Poparz , -powiedział Luke , biorą do ręki karteczkę która leżała koło łuku – Ona ma na imię Thalia , ma prawie siedem lat…

-Adarko , - powiedziała Thalia- Chciałabyś iść z nami?

-A gdzie?

Luke i Thalia się zaśmiali

-A gdzie nogi poniosą- powiedział Luke.

-To zgoda.

-Umiesz strzelać z łuku?- zapytała z niedowierzaniem Thalia.

Adara pokiwała głową. Siedziała teraz na kolanach u Luke’a , który zadziwiająco szybko zaprzyjaźnił się z nową towarzyszką. Teraz opowiadał jej Wojnę Trojańską.

-Pokażesz?

-Okej.- Adara , zeskoczyła z kolan Luke’a i wzięła łuk.

-Zaczyna być ciemno , nie trafi- stwierdził Luke.

-Zobaczymy- powiedziała Adara z lekkim uśmiechem-Jeszcze ci szczenna opadnie.

Thalia się zaśmiała.

-Lubią ją- powiedziała- Spróbuj trafić w tamto jabłko.

Adara naciągnęła cięciwę i puściła strzałę. Był to szybki i stanowczy ruch profesjonalistki. Trafiła prosto w jabłko. Mimo to Adara miała zawiedzioną minę.

-Nie zła jest- powiedziała Thalia- Tylko ciekawe skąd pamięta że umie strzelać a nie pamięta jak ma na imię…

-Coś ty taka smutna , misiu?- zapytał Adary Luke- to był świetny strzał , szczególnie jak na sześciolatkę , sam bym tak nie trafił.

-Chciałam żeby jabłko spadło- odparła dziewczynka.

Na te słowa Luke wstał i rzucił mieczem w jabłko , które natychmiast spadło. Podał je Adarze.

-Proszę- powiedział- a jutro trochę poćwiczymy , walkę w ręcz , dobrze? Może się czegoś nauczę od córki boga wojny. Ale teraz idź już spać , dokończę ci ten mit.

Adara wtuliła się w Luke’a i niemal od razu zasnęła.

..:KONIEC:..

-Ja też coś pamiętam –powiedziałam- Jak wróciłeś po misji w ogrodzie Hesperyd.

Luke spojrzał na mnie wilkiem i syknął

-Nie będziemy o tym rozmawiać.

Chciał chyba wyjść , ale jak stał przy drzwiach , powiedziałam jeszcze

-Luke… opowiesz mi o Wojnie Trojańskiej?

On spojrzał na mnie i się znowu uśmiechnął. Zaczął opowiadać

-Trzy tysiące lat temu , w dalekiej Grecji…

Było tak jak dawniej.